آئین مستان

کدر شده آسمون هوا چه دلگیره

یکی توی غریبی دلخسته می میره

شبیه صیدی که  تو دام صیاده

اجل بالا سرشه اونم گرفتاره

صورتش و روی خاک نهاده نهاده نهاده

جوون امام رضا جواده جواده جواده

وقتی نفس می زنه خونی می شه لبهاش

می لرزه از تب زهر تموم سرتا پاش

خیره نگاش به دره منتظر باباست

پا رو زمین میکشه ذکر لبش زهراست

شده باغ آرزوش چه بی برگ

 شبیه فاطمه شده جوون مرگ

صورتش و روی خاک نهاده نهاده نهاده

جوون امام رضا جواده جواده جواده

جنازش رو میبرن  تو سایه آفتاب

تا همه گریه کنن بازم واسه ی  ارباب

دلا بسوزه همه واسه غم عظما

برای اون بدن بی سر عاشورا

تن حسین رو به خون کشیدن

زیر پای اسبا کوبیدن

جواد الائمه غریبه

ای مرگ مدد کن که من زار بمیرم  

ای زهر خلاصم کن و بگذار بمیرم

بگذار در این خانه که غمخانه من بود

تنها و غریب از ستم یار بمیرم

بگذار با سوز درون و لب عطشان

یکبار زنم ناله و صد بار بمیرم

بگذار که چون فاطمه هنگام جوانی

در خانه ی در بسته ی خود زار بمیرم

جواد الائمه غریبه

بگذار که بی شیون و آرام شوم آب

 چون شمع که سوزد به شب تار بمیرم

بگذار در این خانه در بسته ی خاموش

 از یار کِشم محنت و آزار بمیرم

بگذار چو مرغی که قفس قتلگه اش بود

 بیگانه و تنها و گرفتار بمیرم

جواد الائمه غریبه

دردا که گشت با من

 بیگانه یار جانى

با دست خود مرا کشت

 لب تشنه در جوانى

واویلتا واویلا

من از نفس فتادم

 بر خاک رخ نهادم

او مى زند به مرگم

 لبخند شادمانى

واویلتا واویلا

بر دیده ام ستاره

 در سینه ام شراره

با قلب پاره پاره

 رفتم ز دار فانى

واویلتا واویلا

دردا که گشت با من

 بیگانه یار جانى

با دست خود مرا کشت

 لب تشنه در جوانى

واویلتا واویلا

جوون امام رضا میخونه، كجایی مادر من

روی خاك حجره غریبونه، میسوزه پیكرمن

چشمام گریونه،دلم پر خونه، لبام روضه میخونه

ای خدا،خون شده دل دلبر رضا

از عطش خم شده دل پرپر رضا

دست و پا میزنه علی اكبر رضا

واویلا

كبوترها تو آسمون با هم،پرهارو وامیكنن

یه سایبونی رو تن آقا،میان به پا میكنن

پرهارو وامیكنن

توی آفتابِ، دلش بی تابِ، هنوز تشنه ی آبِ

آسمون محو دیدن روی ماهشه

عمریه درد بی كسی تو نگاهشه

وای من خونه ی خودش قتلگاهشه

ای خدا،خون شده دل دلبر رضا

از عطش خم شده دل پرپر رضا

دست و پا میزنه علی اكبر رضا

واویلا

میمونه  بی غسل و كفن اینجا سه روز اگه بدنش

شبیهه حسین نمیشه غارت، انگشتر و پیرهنش

داره میمیره، عزا میگیره، دلش كربلا میره

افتاده از بام خونه تا پیكر آقا

شادی كرد تو كوچه چقدر همسر آقا

اما كی رفته رو نوك نی سر آقا

خسته دل و بی تابم، قاصدك اربابم

چه بی كس و پر شكسته ام

بسته شده این زندان، در قفس نامردان

زسوز دل می نالم

ز یاد طفلان تو به حال جان كندنم / ز بام دارالجفا تو را صدا می زنم

حسین اهل كوفه وفا ندارد / میا کوفی از تو حیا ندارد

در شب پریشانی، نیمه شب بارانی

به یاد تو ناله می زنم

در بدر مهمانی مهمانی، منتظر قربانی

برای خود قبر می كنم

نشانه ها بر بدن زخاطرات سفر / پسر عمو جان بیا مرا از اینجا ببر

طعنه، دل آل امیه ام من / میا نگران رقیه ام من

حسین اهل كوفه وفا ندارد / میا کوفی از تو حیا ندارد

پر زنم از این بالا، می شنوم از حالا

صدای طفلان مضطرت

بی كسم و غمگینم، در همه جا میبینم

به روی سر نیزه ها سرت

كنون كه آواره ای میان صحرا حسین /  مرا حلالم نما عزیز زهرا حسین

حسین، جان طفلان بی گناهت /  میا، كوفه گردیده قتلگاهت

حسین اهل كوفه وفا ندارد / میا کوفی از تو حیا ندارد

حسین ای نگارم عزیز زهرا / حسین بی قرارم عزیز زهرا

حسین بیایی خواهرت اسیره / میا همه ها بچه هات میمیرن

حسین اهل كوفه وفا ندارد / میا کوفی از تو حیا ندارد

غم تو چشمام، برا آقام، دلم پر از خون، آقا نیا آقا

عطش رو لبهام، شده شب هام، شام غریبون، آقا نیا آقا

دلگیرم برا حرم تو، میگیرم عزای غم تو

میمیرم برای قد و بالا صاحب علم تو

آقا نیا آقا

کوفه همون کوفه نیست، آقا نیا

کوفه دیگه بی حیاست، آقا نیا

کوفه عوض شده ولی، آقا نیا

کوچه همون کوچه هاست، آقا نیا

غم تو چشمام، برا آقام، دلم پر از خون، آقا نیا آقا

عطش رو لبهام، شده شب هام، شام غریبون، آقا نیا آقا

تیغاشون برای سر تو

سنگاشون برای خواهر تو

نامه نوشتن همه کوفه برای دعوت، آقا نیا آقا

درارو بستن تو دلاشون، شکسته بیعت، آقا نیا آقا

سنگا روی خونه ها، آقا نیا

تشنه ی خون، خنجرها، آقا نیا

گرمِ تو این شهر غم، آقا نیا

بازار آهنگرا، آقا نیا

غم تو چشمام، برا آقام، دلم پر از خون، آقا نیا آقا

عطش رو لبهام، شده شب هام، شام غریبون، آقا نیا آقا

دلگیرم برا حرم تو، میگیرم عزای غم تو

میمیرم برای قد و بالا صاحب علم تو